Nazwany w 1804 roku przez Abrahama Gottloba Wernera z greckiej άνυδρος („anhydros”), co oznacza „bez wody”, w nawiązaniu do braku wody w jego składzie, w przeciwieństwie do gipsu, który zawiera wodę.

Anhydryt jest najczęściej spotykany w złożach parowników z gipsem; po raz pierwszy odkryto go w 1794 r. w kopalni soli koło Hali w Tyrolu. W tym przypadku głębokość ma decydujące znaczenie, ponieważ bliżej powierzchni anhydryt został zmieniony na gips poprzez absorpcję krążących wód gruntowych.

Anhydryt w naturze

Anhydryt, jest bardzo ważnym minerałem tworzącym skały, bezwodny siarczan wapnia (CaSO4). Różni się on chemicznie od gipsu (w który zmienia się w warunkach wilgotnych) brakiem wody krystalizacyjnej.

Anhydryt występuje najczęściej ze złożami soli w połączeniu z gipsem, jak i w skale czapkowej kopuł solnych Teksasu i Luizjany.

Anhydryt jest jednym z głównych minerałów w złożach parowników, jest również obecny w dolomitach i wapieniach, a w żyłach rudnych jako minerał gangów.

Stosowany jest w tynkach i cemencie jako środek osuszający. Kryształy anhydrytu mają symetrię ortomombiczną.

Z roztworu wodnego odkłada się siarczan wapnia jako kryształki gipsu, ale gdy roztwór zawiera nadmiar chlorku sodu lub potasu, anhydryt odkłada się przy temperaturze powyżej 40 °C (104 °F). Jest to jedna z kilku metod, za pomocą których minerał został przygotowany sztucznie i jest identyczny ze swoim rodzajem pochodzenia w naturze. Minerał ten jest powszechnie stosowany w basenach solnych.